De Soldaat En De Negerin

Tekenaar: Morice Sébastien
Scenarist: Maupassant Guy de, Quella-Guyot Didier
Uitgeverij: Saga

Gevangen in de sleur van een leven dat hij overduidelijk niet wilde, staart afvalruimer Antoine Boitelle weemoedig naar een Afrikaans borstbeeld. Het duurt niet lang of hij doet het achterliggend verhaal over een onmogelijke liefde. Beantwoord, maar onmogelijk gemaakt door de maatschappij. Norène is niet zomaar een beetje zwart, de inwoners van het negentiende-eeuwse Normandische dorpje noemen haar gewoonweg “te zwart” voor een blanke man.

De Soldaat en de Negerin is een voorzichtig gebrachte maar zonneklare aanklacht tegen racisme, zowel het expliciete als het latente. Net daarom mag het woordgebruik in de titel extra verbazen. De auteurs hebben evenwel hun redenen om dergelijke woorden te blijven gebruiken. Ze willen verwijzen naar het oude denkkader en naar de tijd van Guy de Maupassant, van wiens werk dit album een verstripping is. Bovendien willen ze ook de kolonialistische sfeer oproepen en bekritiseren. Net daarom had ondergetekende evengoed of misschien meer akkoord geweest met een letterlijke vertaling, tot zelfs met het bewaren van de oorspronkelijke Franse titel Boitelle et le Café des Colonies.

Auteurs Sébastien Morice en Didier Quella-Guyot zijn niet aan hun proefstuk toe. In het net voorbije jaar brachten ze al het terecht goed ontvangen De Post- en Liefdebezorger. Ook nu weer doen de prachtige tekeningen en de inkleuring van Sébastien Morice vergeten hoelang je al aan het lezen bent. Niet zo heel lang zo zal blijken, eens bij het einde aangekomen. Deze mooie vertelling had best wat langer mogen duren.

Maak daarom niet de vergissing het tekstgedeelte aan het einde vluchtig te lezen. Deze tekst hoort bij het verhaal, zoals een epiloog bij een roman. Hoewel we snappen waarom er hier voor een doorlopende tekst wordt gekozen — de dynamiek in dit gedeelte is namelijk heel anders — vinden we het jammer. Bij elke verstripping van een roman worden keuzes gemaakt. Door enkel het eerste, meer racistische, deel grafisch te brengen en het hoopvolle slot uitsluitend tekstueel aan te bieden, blijft vooral de ondertoon van een aanklacht hangen, maar dat is misschien nog niet zo slecht (en wie weet wel de bedoeling)?

Niet de huid is te zwart, maar wel het feit dat dit evengoed een hedendaags non-fictiekleedje had kunnen krijgen.

___________________________