Witte Klauw

Tekenaar: Ta Olivier
Scenarist: Tendre Serge Le
Uitgever : Dargaud

Snelle Taho beweert de beste drakenspecialist te zijn. Dat mag hij eens fijntjes bewijzen bij de jacht op een koningsdraak, een gevaarlijk beest dat op dat eigenste moment de ene na de andere belager uit elkaar rijt. En Taho overdreef niet. Hij verslaat de draak. Nu ja, zij leeft nog een beetje. Ze verzoekt Taho om voor haar ei zorg te dragen tot haar zoon eruit komt en hem naar zijn verwanten te brengen. In ruil krijgt Taho een bijzondere gave. Zijn pad kruist later dat van Witte Klauw, een krachtige krijgster die niet met zich laat sollen in het door oorlog met Suo – de – Rode geteisterde rijk voor wie ze zich inzet. Voor ze het goed en wel beseffen, moeten ze samen op de vlucht met nog wat belangrijke personages terwijl het drakenei — Game of Thrones – alert! — elk moment dreigt uit te komen.

We hadden van Serge Le Tendres Golias gehoopt dat het zijn next best thing na Op Zoek Naar De Tijdvogel en Chinaman zou worden. Een lichte ontgoocheling viel ons echter te beurt. Dat hij een goede scenarist is, had hij al bewezen, maar de laatste jaren liet hij zich toch serieus voorbijsteken door oudgedienden die de successen moeiteloos aan elkaar blijven rijgen en nieuwkomers. En nu is er dus Witte Klauw, en ja, Le Tendre vindt aansluiting met Op Zoek Naar De Tijdvogel. Een bijdehant, wijsneuzerig dametje in een hoofdrol, oosterse heroïc fantasy met een vleugje martial arts, draken, krijgers, tirannen, een queeste en dies meer. Het potje dat voor ons gedekt staat, lusten we wel. Niet dat het potje geuren en smaken biedt die een sensatie zijn, het totaalpakket is er gewoon met vertrouwde elementen in een frisse presentatie. Met in het begin onverwachts veel humor, pure slapstick zelfs die de fantasy – ernst doorbreekt, en naarmate het verhaal vordert heel wat actie en spanning.

Ook Olivier TaDuc heeft er duidelijk zin in. Voor deze nieuwe reeks veranderde hij van tekentechniek. Hij schildert nu voortaan zijn platen. Het zuivere realisme van Chinaman haalt hij nog niet. Tussendoor maakte hij namelijk een niet – vertaalde komische reeks en die invloed laat zich gelden, getuige enkele komische tronies van nevenpersonages. Ook in de expressiviteit van de meeste personages zit veel kolder. Gelukkig wordt het nooit té veel. Le Tendre weet zelf al goed de balans tussen humor en ernst te bewaren, TaDuc daarmee net zo goed.

Witte Klauw neemt een bemoedigende start. Als het tempo tussen de volgende albums ook nog eens meezit, dan kan het snel het verdiende succes halen.

___________________________

___________________________