Finisterre

Tekenaar: Legendre Marc
Scenarist: Legendre Marc
Uitgeverij: Atlas

Na enkele jaren relatieve stilte, is Marc Legendre terug in stripland. “Kannoneuh!”, zou Biebel roepen, maar wie dat denkt, komt bedrogen uit. De enige kanonnen die in dit verhaal de dienst uitmaken, zijn de mortieren van de Joegoslavische burgeroorlog. Na het lichtere (jeugd)werk, met onder andere Biebel, Kas, Sam, Waterland,… schreef Legendre met Finisterre een moeilijk toegankelijke en heel pakkende graphic novel. Hij schuwt hierbij het experimenteren niet. In tegenstelling tot ander experimenteel werk à là In de Schaduw van geen Torens, vergeet Legendre echter de essentie niet. Met bewerkte foto’s, weloverwogen gedichten en kurkdroge teksten, krast hij zich (net als de titel in de cover) langzaam in je ziel.

Finisterre is een hotel aan het einde van de wereld. In een kamer zit een vrouw, wiens leven aan diggelen werd geslagen door de eerste mortieraanvallen tijdens de burgeroorlog. De oorlogsmisdaden kwellen haar geest, net als het feit dat haar geliefde Gabriël (die zich, zijn naam onwaardig, niet echt als een engel gedraagt) één van die afschuwelijke monsters is die harteloos Bosniërs vermoordt. Gejaagd vertelt ze haar verhaal, een verhaal van bloed en lijden, een verhaal dat alleen kan eindigen met hààr einde.

Finisterre is eigenlijk geen strip, of een boek. Het is een geïllustreerd gedicht. Of zelfs een film op papier. De filmliefhebber in Legendre is alomtegenwoordig. De schijnbaar ongeordende blik in het hoofd van het personage en de koortsige sfeer die haar chaotische gedachten benadrukt, doen ons aan Darren Aronofsky (Requiem for a Dream, Pi) denken. De kracht van de suggestie (waarbij Legendre net als Yslaire in Samber dankbaar gebruik maakt van de kracht van rood, zwart en de grijstinten), waarmee hij de pijnlijke gruwel nog versterkt, is pure Hitchcock. Grafisch komt het misschien soms wat gemakzuchtig over, mede door het gebruik van bewerkte foto’s. De kracht van dit filmstripboekgedicht ligt echter niet in de beelden of in de woorden, maar in de vérbeelding van de lezer/kijker. Dat mag veeleisend klinken, of artyfarty, maar het draait eerder om vrijgevigheid. Legendre geeft je de kans om zelf de hiaten in te vullen zodat je zelf, op zijn voorzet, de rest kan invullen. Als je dit geschenk aanvaardt, dan laat dit boekje jou niet snel los. Er zit zoveel informatie tussen de lijnen en tussen je oren, dat ook bij een herlezing een tsunami van nieuwe inzichten jou nog maar eens overspoelt. Zo wordt dit op het eerste zicht dunne boekje, een turf vol gedachten van idealisme.

___________________________