Luna Almaden

Tekenaar: Seron Frédéric
Scenarist: Lapière Denis
Uitgever: Dupuis

Luna had haar geld meer dan nodig. Maar in ruil deed ze wel de was en plas voor dat chagrijnig mens. Ze moest wel. Want zij kon er toch ook niets aan doen dat haar zus Valeria die oude tang al tien jaar meed als de pest. En nu is de rijke weduwe dood. Vermoord. Luna is verdachte nummer één. Ach, wist ze maar wie haar moeder had gewurgd. Kon ze maar één ogenblik zien wat er gebeurd was. Maar dat kon ze niet. Luna Almaden is blind.

We gaan hier niet beweren dat dit het beste misdaadverhaal is dat we ooit gelezen hebben. Verre van. Maar wat dit album toch het Vrije Vlucht-kwaliteitslabel doet verdienen, is hoe Dupuis’ huisscenarist Lapière er opnieuw in geslaagd is om authentieke personages te doen ontstaan, wars van stroperig sentimenteel gedoe en blind voor goedkope woordspelingen. Met revelatie Clarke, die zich voor het eerst aan een realistische Dodier-stijl waagt, vond hij zijn perfecte partner in crime.

Om de blindheid van Luna bevattelijk te maken, gebruikt de neef van Mini-Mens Seron af en toe wat zwarte vlakken met alleen stemmen op de achtergrond. Of laat hij elke achtergrond weg waardoor je zintuigen zich focussen op het essentiële. En op cruciale momenten laat hij de personages woordenloos naar en naast elkaar kijken. Pijnlijke stiltes waarin je het blinde meisje ziet snakken naar geluid, het enige houvast in haar donkere leefwereld. Dàt zijn de momenten waar je als lezer tevreden bent dat je nog kan zien. Luna Almaden is een opmerkelijk en opgemerkt album waar de rijkdom zich bevindt tussen de tekstregels.

___________________________