Tombe Van Alexander

Tekenaar: Maffre Julien
Scenarist: Dethan Isabelle
Uitgever : Saga

Zeven Franse avonturiers en avonturiersters onderzoeken op aangeven van de al oudere Charles een doorgang onder een huis naar een grot. We zijn het jaar 1858 en we bevinden ons in het Egyptische Alexandrië. Het is een periode van archeologische ontdekkingen waarin al wat Egyptisch is in de mode is, zie ook de trilogie Pyramides van dezelfde uitgeverij Saga Uitgaven. Onder de stad strekt zich een dodenstad uit die de Frans – Egyptische halfbloed Lazare op zijn duimpje kent. Maar nu is het zopas samengestelde team schattenjagers op het spoor van de graftombe van Alexander de Grote. De vondst zou de archeologiewereld op zijn kop kunnen zetten, al doet lang niet iedereen mee voor de roem. Er spelen meerdere belangen mee. Al snel vallen er twee mannetjes af. Iemand vermoordde hen.

In plaats van een afvalrace à la tien kleine negertjes, opteert Isabelle Dethan vervolgens liever voor een piste waarin wantrouwen, achterdocht en verraad overheersen. Externe booswichten liggen op de loer om de vondst voor zich op te eisen. Het zijn een Belg in dienst van een Engelse lord die niet voor elkaar onderdoen in de competitie “niet zuiver op de graad zijnd”. Ze draaien er ook hun hand niet voor om om geweld te gebruiken. Maar gevaarlijker zijn de listen en lagen in de eigen Franse rangen. Zo is Charles’ onbesuisde dochter Louise (wiens moeder een succesvol bordeel runt) stapelverliefd op Lazare die omwille van het Egyptische bloed dat door zijn aderen stroomt ervan verdacht wordt dubbelspel te spelen. Charles houdt er een handeltje in valse mummies op na terwijl de zelfzekere Eléonore en haar vriend Maxime elkaar tegenspreken over wat er met de tombe en de reeds gevonden kunstschatten moet gedaan worden: alles openbaar maken of tegen alles in de controle behouden?

Het verhaal ontwikkelt zich van een spannend schattenjachtverhaal naar een half rampenverhaal in de nogal overdonderende climax van de trilogie. Die zou niet mistaan in de slotscène van een Indiana Jones – film. Onderweg verluchtigt Dethan de intrige met grappige intermezzo’s die allerminst slaan als een tang op een varken. De humor is vooral te vinden in de driehoeksverhouding tussen Charles, Louise en Lazare. Charles vindt het maar niks dat zijn dochter aanpapt met Lazare die zich op zijn beurt aanvankelijk ook maar domweg in de amoureuze strikken van het bijwijlen guitige meisje liet vangen. En Louise luistert uiteraard niet naar de goede raad van papa. Dat levert leuk, verbaal vuurwerk op. Het helpt om de complete trilogie aan de eindmeet in de eerste plaats te beschouwen als een sympathiek reeksje.

Eveneens een festijn zijn de tekeningen van debutant Julien Maffre. Met finesse, enorm veel zin voor detail en een soepele lijnvoering zet hij zijn beste beentje voor. Hij doet geen concessies en te allen tijde blijft hij bij de les om van De Tombe van Alexander een meer dan geslaagde strip te maken. De extra aangezette contourlijn rond de personages oogt mooi. Ja, van het geheel zijn we echt weg. ’t Zal ons benieuwen wat zijn volgende reeks wordt.

De Tombe van Alexander is beslist een aanrader voor wie houdt van een frisse mix van avontuur, intrige en een streepje exotiek. Wie hoge eisen stelt aan de kwaliteit van tekeningen, koopt hiermee geen kat in een zak. Alleen de posts/covers al zijn glinsterende juweeltjes met rijke schakeringen. Dat geldt ook voor het binnenwerk. Toppertje! Mocht hier nu een verzamelbox van bestaan, we namen die zonder verder nadenken mee.

___________________________

___________________________