Alban

Tekenaar: Fourquemin Xavier
Scenarist: Teste Didier
Uitgever : Le Téméraire

Ergens in de duisterste middeleeuwen, omringd door hongersnood, weerwolven en inquisitie, woont de jonge novice Alban die sinds zijn jeugd geen stap meer buiten zijn kleine kloosterorde heeft gezet. Maar dat deert hem helemaal niet. Zegt God immers niet dat de wereld mooi is en dat alle mensen lief en behulpzaam zijn? En net die ontwapenende, naïeve kloot werd door de aartsbisschop uitverkoren om dé Lijkwade terug te eisen van een roofzuchtige stam dwergen. Samen met zijn vriend Laïus en zijn geadopteerd varkentje Orpheon begint Alban onvervaard zijn queeste.

In mei verraste het duo Fourquemin + Dieter ons opnieuw met het derde deel van de al even hilarische western Outlaw. Zijn de tekeningen over deze halfwassen doodgraver eerder een swingende collectie van menselijke afvalbakken, druipneuzen en verzopen ogen, dan is in Fourquemins debuut Alban nog duidelijk de invloed van diens leermeester Cossu te merken. Maar al snel worden de stugge Marc Sleen – achtige houtsneden verdrongen door een leesbaardere Loisel – stijl. En net zoals in Dieters andere goede strips (Névé, Patje Van Het Groenewoud) maakt ook Alban een mentale evolutie door. Alban verwijdert zich meer en meer van zijn imago van een catastrofale Guust Flater naar het prototype van de antiheld, John Difool. Daardoor wint de serie aan diepgang en eeuwigheidswaarde. Niettemin zijn er nog flink wat mysteries die in de volgende twee delen opheldering vragen. Hoe is Alban in het afgelegen klooster terechtgekomen? Wie zijn Albans ouders? Maar vooral, hoe komt het dat de big Orpheon niet ouder wordt? Is Orpheon misschien de reïncarnatie van de allerhoogste?

Alban is een strip die je moet smaken als de snaaks favoriete gerecht, een stoofpotje van rottende kraai. Scherp en bitter bij de eerste hap, maar met een ongelofelijk zalige nasmaak. Oh ja, het gerecht schijnt nog lekkerder te zijn met kleine uitjes en bosbessen…

___________________________

___________________________